31.07.07


gereksiz huy


eskiden beri yaptıgım ama yapmayı bıraktıgımı sandıgım biseyi hala yapıyomusum: insanlara gereginden fazla deger verip, gereginden fazla baglanmak. "geregi" nedir? iste onu "gereginden fazla" verdigimi anladıgımda anlayabiliyorum ancak. huyum kurusun. amin.





30.07.07


acı cekmek. hem de cok..


istanbuldayım.


sabah beste girdigim yatagımdan, uc saat sonra olmek uzere oldugumu dusunerek kalktım. sora baktım ki aslında kalkamamısım. sadece, olmek uzere oldugumu dusunecek durumda oldugum icin uyanmısım. ve dolayısıyla herhangi bi uyku arasında uyanıp tekrar uyumaktaki gibi, donup tekrar uyuyamadım.


ampulu, beni karanlıkta bırakmak uzere patlamıs olan odamda [halbuki odaya girip yalnız kaldıgımda zaten lambam yansa da butun karanlık ustume cokuyodu] ellerimle gorerek once cantamı, sonra icinden cuzdanımı, onun da icinden agrıkesicimi bulup yuttum. ayrıca annem de sagolsun ikinci seslenisimde geldi, biraz destek oldu bana.


insanın bazen tek istedigi, tek ihtiyacı sevildigini hissetmek oluyo. annen varsa, boyle kendinden soyutlandıgın durumlarda mutlaka ihtiyacını karsılayacaktır. cunku anne yuregi bu, seni o halde gorunce o da sahip oldugu butun sıfatlardan sıyrılıp karsında safi sevgi, sefkat ve merhamet olarak kalıyo.


ha, diger durumlarda ise seni bilemem ama benim imdadıma kosan, sevgili nurtopum mambık. hani o ustume coken karanlıktaki biricik ısıltım.. beni minik yuregine alan, beni seven ve en onemlisi -diger vakitlerde, her zaman olmasa da- tam ihtiyacım oldugunda bunu karanlıgımı aralayabilcek derecede hissettiren kedicigim. canım benim.





28.07.07


"halvet" .. ne guzel dimi. bence cok guzel.





25.07.07


ah guzel istanbul !


dun sakaryaya geldim abicimin evine. bu yaz ikinci cıkısım oluyo istanbuldan. belli isler, sebepler haricinde keyfi olarak istanbuldan ayrılmak pek de normal bisey degil aslında benim icin.


istanbul uzerine herkes, her zaman bi seyler soyler. benim simdi soyleyeceklerim de soyle olsun: istanbul, sevgilimsin. ne sebeple olursa olsun senden uzaklasmak icimi -az veya cok, ama mutlaka- acıtıyo. ama inan, boylesi daha hayırlı olacak gibi. seni alıstıgım gibi istiyorum anlıyo musun, bu halin beni boguyo.. aramızdaki mesafe yine sıfıra insin, sen bogulusumu seyrederken soylemek istedigimi daha rahat anlatacagım. veya anlayacaksın. hatta anlayacagız bile denilebilir..


anlamak demisken aslında;

anlamak yok cocugum, anlar gibi olmak var.
akıl icin son tavır, saclarını yolmak var. /nfk


yani, oldugu kadar..





23.07.07


mutluluk?


ehehe..





22.07.07


biricik fatma ablacım ve oglu sultan ahmet bugun dogdu efendim. biri yirmi sekiz digeri dort sene once, bugun. aksam onları ziyarete giderken isaret parmagım pis gorunuyodu. bu da baska bi onemli olayın nisanı: hayatımda ilk kez oy kullandım.


basım goge erdi mi? erdi tabi, deli misin.





20.07.07


geldik bi ozel ve de guzel tarihe daha. canım, cok sevdigim arkadasım sumeyye, nisanlandı.


gunun basında notrdum. nisan mekanına gitmeden az sure once sinirden kafamdan dumanlar cıkıyodu ama sukur ki kısa surdu. suminin yanına geldigimizde huzun, mutluluk ve heyecan karısımı duygular icindeydim.


cok garip geliyo ya. beraber buyudugun [ki bu buyudugun kelimesi pek cok baska kelimeler de ihtiva ediyo ama onları buraya yazmicam] kızın artık bi kocası var. gece boyunca tek bi fikir yatıyodu kafamda: diger arkadaslarımı da kendi safıma katıp "ama.. ama o bizimdi!" demek.





16.07.07


girmis oldugumuz su mubarek gunler hurmetine sevdiklerimi, beni ve tum ummet-i muhammedi yanlıs yapmaktan uzak tut, maddi manevi saglık selamet ve sekinet ver rabbim. guzelliklerinin yolunu kolaylastır Allah'ım.. Allah'ım. seni cok seviyorum.





13.07.07


Allah'ım, beni nasıl yaratmıssın boyle..


ruh hali bu kadar mı deli hızla degisir bi insanın. ben bile kendi hislerimdeki degisimlere inanamıyorum, cevremdekilere nasıl mantıklı gelicek bu. gelmiyo iste. Allah'tan, hissettiklerimin yuzde yuzu davranıslarıma yansımıyo. yoksa kızmayı bırakıp hepten deli gozuyle bakıcaklar bana. hos, hissettiklerim o kadar ani degisiyo ki, bi onceki hislerimi de o kadar cabuk unutuyorum ki; kendimi, gaza gelip de yanlıs bisey yapmamak icin zorlamasam bile yapacak vaktim olmadıgı icin yapamadıgım oluyo. cunku tekrar duygu [fikir degil] degistirmis oluyorum.


bu aralar iyice had safhaya cıktı yalnız. kac gecedir yataktan kalkıp hungur hungur aglayan, dusunceleri isyana kacmasın diye ozel gayret sarfeden, kendini dipte, sonda ve de depresyonun esiginde hisseden ben, enteresan bi sekilde gune sevgi pıtırcıgı modunda uyanıyorum.


durumum vahim. inanır mısın bi haftaya yakın suredir mustafayla kavga etmeyi bırak, ona sinirlenmedim bile. o derece. kimyamdaki bu bozulmalar bi yaradıysa bu cocuga yaradı..





07.07.07


nasıl bi gun, bugun?


guzel bi tarih. hatta guzelligi bi yana, ozel de bi tarih. ama onemli olan sayısal olarak tarihin nasıl oldugu degil. tarihin isaret ettigi gun. nasıl bi gun? hımm.. degisik. son iki saati haric her saatini uyanık gecirdigim bi gun. muhteviyatında cok sinirli oldugum anların da, cok mutlu oldugum -iste dunyalık mutluluk ancak bu kadar olur diye dusundugum- anların da, kalbimin cok kırıldıgı ve gercekten icimin acıdıgı anların da oldugu bi gun. belki de iki uç birbirinin sebebidir. basta cok uzgun oldugum icin mutlulugu normalden fazla hissetmek veya cok mutlu oldugum icin sonrasındaki ters olaylarda normalden fazla uzulmek/kırılmak/sinirlenmek gibi..


hasıl-ı kelam, genelini cok sevdigim insanlarla gecirdigim, heyecandan kalp carpıntılarıyla baslayıp, uzuntuden gozyaslarıyla bitirdigim bi gun. iyi veya kotu, unutulmayacak bi gun.